Milli Edebiyat Anlayışı

MİLLÎ EDEBİYAT ZEVK ve ANLAYIŞINI DEVAM ETTİREN ŞİİR:
 1911’de başlayan Milli Edebiyat anlayışı  1920’li ve 1930’lu yıllara damgasını vurmuştur.
 Milli tarihe, milli kültüre ve memleket  manzaralarına yönelmişlerdir.
 Kelimeler daha çok ilk anlamlarıyla kullanılır. Bu yüzden anlatım açıktır.
 Halk şiirimizden ve modern Batı şiirinden  faydalanılarak şiir yazılmış.
 Cumhuriyetin ilke ve inkılâplarının ışığında girilen yeni yönelimler eserlerde yansıtılma-
             ya çalışılmıştır.
 İyimser, umutlu, romantik bir tutumla Anadolu’nun, Anadolu insanının olumlu yönleri şiirleştirilmeye çalışılmıştır.
 Millî konular, yerel ve mahallî söyleyişlerle desteklenmiştir.
 İçerik olarak şiirlerde bireysellik ön plâna çıkmaya başlamıştır.
 Genel olarak halk şiiri şekillerini , hece veznini ve nazım birimi olarak dörtlüğü kullanırlar.
 Hitabet üslûbundan faydalanmışlardır.
 Şiirlerinde ahenk, ses akışı ve yapı özellikleri bakımından öz şiir anlayışına yakın bir anlayış göstermişlerdir.
 Bu anlayışı devam ettiren şairler şiirlerini Kültür Haftası , Ağaç , Hisar , Çınaraltı gibi dergilerde yayınlamışlardır.
 Bu anlayıştaki şiiri devam ettiren şairler birer  dergi etrafında kümelenmişlerdir.
 Millî hisler ön plândadır.
 Yazı dilinde İstanbul Türkçesi esas alınmıştır.
 Ahmet Kutsi Tecer, Orhan Şaik Gökyay,  Faruk Nafiz Çamlıbel, Arif Nihat Asya, Kemalettin Kamu gibi şairler bu şiir anlayışının temsilcileridir.